a chuvia dos meus ollos
é negra
é petróleo caendo do ceo
dun ceo alternativo
do ceo á inversa
é o magma escurecéndose
nos volcáns máis activos
a chuvia dos meus ollos
non é un vaso volcado
por accidente
a chuvia dos meus ollos
canta cando cae
para espertar-me
e que non me asuste se é que aínda non abrín
o paraugas
a chuvia dos meus ollos
precipítase porque xa non hai
outra saída
que alguén me diga
que ocorreu
coa chuvia da humanidade
-tratei de comprendela
pero nunca o conseguín-
Unha gominola vale 5cents, polo tanto se tes 1€ podes mercar 20 gominolas. Se eu levo coa minha mochila preferida dous anos e vou cumprir os vinte, pódese dicir que levo un 10% da minha vida utilizándoa. Bueno, que o importante de todo isto é que se o 10% de 20 gominolas son 2, ese é o número de gominolas que representa a minha vida ao lado da mochila. En fin, que debería comer as outras 18 e calar a boca. Quen tivera gominolas. As que máis me gustan son as que tenhen forma de sandía mais non saben a sandía. Esas si que saben ben! Adoro a minha mochila.
sentín todas as constelacións
cravadas nas túas costelas;
por fin puiden percorrelas
con todos os dedos
eu non sabía que eran
astros itinerantes
e tiven que caminhar
kilómetros epidérmicos
para contalas todas
-contáronme elas a min-
agardaría
a que chegase decembro
para volver gorecerme
no ventre de minha nai;
e quedaría dentro
uns meses máis
para non ter que sufrir
o frío de xaneiro
el foi o culpable:
pechou as minhas pálpebras
sen piedade
deixoume os ollos
vermellos e mollados
como a chuvia do inverno
de 1993
abrangueches
a minha lagoa
cunha fila india
de bolboretas
non precisamos tinta
para tatuármonos
colocaches
(na mesma lagoa de antes)
a espiral de pedras para chegar
ao centro
ao punto clave
ao eixo
que resiste o peso
de tanta lagoa
e de tanto mundo
ao seu redor
non precisamos tinta
para tatuármonos
estimulaches o meu cerebro
con tanta arte
con tanta beleza
con tantas ganas e forza e mil maneiras de espertarme
(con tanta poesía, en definitiva)
non precisamos tinta
para tatuármonos
na rúa das persecucións
toda alerta é pouca
-preocupámonos ata das sombras
que proxectan os nosos propios
corpos-
avanzar é a loita
contra a forza da agonía
e do estremecemento
son os medos á parálise
-de tódalas persoas deste mundo-
os que perpetuarán
os nosos corpos
inertes
inermes
__________
A Vimanía
ocorreríanseme moitos nomes para designar
esta noite
podería chamarlle algo así como
Da velocidade coa que adoramos a Méliès
ou
De como pasamos dúas horas
-veloces-
na estación de Montparnasse,
descubrindo que nós mesmas
formabamos parte da engranaxe desta xigantesca maquinaria
que habitamos;
mais durou pouco e
atopounos a guerra
(detestámola tanto cando nos decatamos
de que nos arrebatara
todo…)
______
A Carmela
non cambiaría por nada do mundo
ese momento das 5 da tarde
no que apareces
nesta casa fría
coma lamber metal
timbre
contrasinal
Silviavístetequemarchamos
pecho a porta coa minha inherente torpeza
e, por primeira vez, con paraugas
véxote caminhar
adoro que che guste o xeado
de limón invernal
-sabor extranho
digno de ti-
e agardo que fabriquen
xeados de pinha
pinha rechea de xeado
-xa sabes, tamanho familiar-
para que poidamos coller un empacho
só ti e eu, en xaneiro
INVOCACIÓN
“packs” inabribles de chisqueiros
que non me deixan fumar,
o xeado no peto do abrigo
para intentalo quentar
…
e así seguiremos caminhando
ata chegar á fin do que consideramos
mundo desconhecido,
meu amigo.
______
a Vimanía.
reconhece que ti
tampouco sabes
cando deixa de ser mar
e comeza a ser océano
é exactamente o mesmo que
non poder contar as estrelas
deste ceo inmenso.
ás veces
penso que necesitaría
durmir un ano enteiro
(quizais dous)
para chegar a comprender por que
non estou o suficientemente
esperta.
ás veces
creo que debería
abrir os ollos
sen medo ao que poida
ver.
Pingas de cores. 